Sevgili sen,
      Her şey değişti.
      Önce davranışların değişti. Sonra karakterin. Halbuki tam tersi olması gerekmez miydi? Belki de oturtamadığın karakterine, çevre koşullarının etkisi altında kalan davranışlarının yön vermesi gerekti? Öyle miydi? Tek başına verebildiğin bir karar, yalnız kalarak halledebildiğin bir olay oldu mu hiç? Sanmam. Sen sessizce etrafı dinleyip, sinsice akışa kapılıp oraya aitmiş gibi yapanlardansın. Kendini tanımaya yetecek kadar bile baş başa kalmamışsın hiç kendinle. Oradan oraya sürüklemişsin arsızlaşan ruhunu başka çiçeklerin bahçesinde. Sen kendini tanıyana kadar başkalarının sana söylediği kadarsın hep. Sahi ne kadarsın?
     Kaybedecek bir şeyi olmayanlardansın. Her şey gelip geçici, sana göre duydukların hep sahici. İnsan önce kendini düşünür ama sensin hayatının en üşengeci. Hazırda saçma ve yanlış bilgiler varken ne yapacaksın ki kendi iç sesini. Ah ne de zordur senin için aynalara bakmak! Baktıkça içi boş bir et yığınının karşısında duraksamak. Bakmaya devam etsen biraz daha belki sorgulamalar başlayacak. Ama ben bilirim beş on saniye sonra aynalardan bakışların kaçışacak. Kaçmak sana göre en doğrusu zaten. Ne gerek var ki halihazırda kendine cahilliğin getirdiği  mutluluğu yaşamaya devam etmek varken. Bilmeye çalışmanın , kendini tanımanın, çevrede ne olup bitiyor anlamaya çalışmanın ve belki de bunların getireceği gerçeklerin rahatsız edici taraflarını bilmek yerine öylece yaşayıp gitmek senin için daha iyi. Gözlerindeki perdeyi kendin için bir kere kaldırsan, güçsüzlüğün ortaya çıkar da acı çekersin diye mi bütün bunlar? Bence kesinlikle öyle.
     Ah seni nasıl anlıyorum bilemezsin. Nasıl da hak veriyorum aslında. Hazırcı yaşam her zaman zahmetsiz, her zaman garantidir. Bilmemek, görmemek, hissetmemek, sevmemek... Hiç senlik olmayan her olayda çok mutluymuş gibi yapmak ve kendini buna inandırmak. İşte bu müthiş bir efor, müthiş bir yaşam. Gün gelir de açmaya karar verirsen kasıtlı kapattığın gözlerini, işte o zaman bulup benimseyeceksin kendi benliğini. Çevrende sahte değil gerçek insanlar kalacak. Ve gerçek huzuru ruhun o zaman bulacak.
     Kendine cehaletinin son bulması dileğiyle...